Nyassa Alberta verbaast als ‘Queen of Rock ‘n’ Roll’ in deze Tina Turner biografische musical in het Schouwburgring Theater Tilburg.
Tina Turner is een wereldster, en dat geldt ook voor Nyassa Alberta, die iets vulkanisch uit zichzelf losmaakt terwijl ze de Queen of Rock ‘n’ Roll vertolkt. Hoewel Alberta consequent schittert, stuit het vehikel voor haar heldere optreden. TINA – de Tina Turner Musical, op verschillende levens dilemma’s. Terwijl ze het leven van het icoon in kaart brengt vanaf haar kindertijd tot haar absolute comeback in de jaren tachtig.
Tina begint met een pruik: het iconische blonde haar dat Turner droeg tijdens haar carrière-herlancering in de jaren tachtig, als aanstormend mode icoon. Nyassa kijkt naar de achterkant van het podium en haar blonde pruik staart. Het publiek aan terwijl de rockster luistert naar het gezang in de verte van haar naam door meer dan 10.000 Nederlandse fans. De scène verschuift naar een kerk in Nutbush, Tennessee en een zeer jonge Turner, die geboren werd als Anna Bullock. Inspringen op een gospel remix van Ike en Tina Turner’s “Nutbush City Limits”. Actrice Fatty-Jay Shaw, die de jonge Anna speelt, steelt met gemak het podium met haar grote, mooie stem en onschuldige charme.
Tina Turner’s levensverhaal
Een duistere realiteit dringt het leven van het kind binnen. Anna’s moeder, Noah Blindenburg, berispt het kind omdat het zo luidruchtig en opzichtig is in de kerk. Terwijl haar predikende vader haar verdedigt. De ouders krijgen een fysieke woordenwisseling; haar moeder vlucht naar Saint Louis met Annas’s oudere zus Alline. Terwijl haar vader het niet kan opbrengen de jongste alleen op te voeden. Warren keert terug op het toneel als een tiener Anna, opgevoed door haar ondersteunende oma Georgeanna (Jeannine La Rose). Die het jonge meisje aanmoedigt om met haar moeder en zus naar Saint Louis te verhuizen om haar ontluikende talent te koesteren. Ze nemen afscheid met een prachtig duet van Turner’s: “Don’t Turn Around” uit 1986.
In Saint Louis herenigt Anna zich met haar opgewonden zus (Gaia Aikman) en afstandelijke, koude moeder. Alline neemt Anna mee de stad in, waar ze de Kings of Rhythm zien. Aangevoerd door de plaatselijke ster Ike Turner (Juneoer Mers). In die tijd was het sterrendom verdiend: “Rocket 88”. Had veel stof doen opwaaien en werd algemeen beschouwd als de eerste rock & roll plaat. Ook al was het verkeerd gelabeld zonder Ike als hoofdartiest. Toch is de kracht van zijn lokale invloed voelbaar in Tina. Als de schreeuwende meisjes in het publiek beginnen te wedijveren om een kans om met hem te zingen. Anna, ooit bespot door haar moeder omdat ze als kind te luidruchtig was in de kerk. Overtreft uiteindelijk de rest en gaat uiteindelijk bij Ike’s band op tournee.
Van onbekende Little Ann naar wereldster Tina Turner
Anna wordt door Ike al snel omgedoopt tot artiestennaam: Tina Turner. Wat haar beter bevalt dan haar vorige naam “Little Ann”. Ike is charmant maar star, weigert suggesties van de ontluikende ster aan te nemen. En is paranoïde over haar vertrek uit de band als ze de nationale roem begint te krijgen waarnaar hij altijd heeft gestreefd. De musical leunt een beetje te zwaar op het “charme”-gedeelte van Ike. Een van de grootste muzikale schurken van de rock voelt in dit licht meer als een cartooneske jaren zestig excentriekeling. Mers lijkt tijdens zijn hele optreden een imitatie van Eddie Murphy te doen. Terwijl we een stevig gevoel krijgen van Ike’s ego. De angst om door iedereen vergeten te worden gaat nooit verloren in het weefsel van zijn verhaal. Voelt zijn niet alleen oppervlakkig maar ook flinterdun aan.
In de verhaalvertelling van Ike en Tina’s “liefdesverhaal” besluit het paar op een nacht in Mississippi te trouwen. Als een verzekeringspolis voor hun toekomst. Met haar dromen van rock sterrendom dichterbij dan ooit, stemt ze toe. Hoewel het ten koste gaat van haar meer liefdevolle relatie met de saxofonist van de band. Raymond (Qshans Thode). Wanneer Tina onthult dat ze zwanger is van Raymond’s kind. Schopt Ike de saxofonist voorgoed uit de band.
De Tina Turner musical, soundtrack van Ike en Tina’s 1970 cover van Sly & the Family Stone’s. “I Want to Take You Higher,” begint de Revue aan een wervelend tourschema kort na de geboorte van Tina’s oudste nummer Craig. Terwijl ze het moederschap en fysiek belastende optredens in evenwicht houdt. Ziet men Ike op de achtergrond orgieën houden en cocaïne gebruiken. Tina en Ike verwekken al snel hun enige biologische kind samen. Ronnie Turner, en worden in de jaren zestig steeds beroemder. Phil Spector neemt platen met hen op, waarbij hij zich richt op Tina. Tot afkeer van Ike. Haar opnamesessie “River Deep – Mountain High” met Spector. Geeft een voelbaar gevoel van vrijheid en catharsis als ze voor het eerst in de show alleen optreedt.
Het karakter van Ike is niet echt kwaadaardig tot het einde van de eerste akte. Wanneer het beroemdste lied van het paar, “Proud Mary”, wordt ingeleid. Door twee cruciale momenten van geweld. Nadat Ike Tina’s oudste zoon heeft geslagen, neemt ze een overdosis Valium. Haar nog huilende, pas herstelde zelf wordt in een jurk met franjes gestoken en voert hun kenmerkende hit uit. Ze vertrekt halverwege het nummer, waardoor Ike wraak neemt. Ze vecht terug en rent weg. Waardoor Act I eindigt met een bebloede, binnenkort gescheiden Tina. In een hotel in Dallas zonder geld, terwijl ze tijdens de Tina Turner musical “I Don’t Wanna Fight No More” zingt.
Acte II gaat snel, met de alleenstaande moeder Tina die haar twee tienerzonen opvoedt en optreedt in Las Vegas, en worstelt om de eindjes aan elkaar te knopen. Haar manager Rhonda (Liss Walravens), die ook gewerkt heeft met de Ike and Tina Turner Revue. Helpt Tina’s carrière nieuw leven in te blazen en brengt haar uiteindelijk naar Capitol Records. In plaats van een deal vindt Tina een nieuwe manager in de jonge Australische nieuwkomer Roger Davies (Steven Roox). Hij moedigt haar aan om hem in te huren en tijdelijk naar Londen te verhuizen om een paar weken nieuwe muziek op te nemen. Maar niet voordat Tina en Rhonda een onnodig manager-artiest liefdes duet delen met “Open Arms”.
In Londen ontmoet Tina de Duitse marketingman Erwin Bach, die met tederheid wordt gespeeld door Dieter Spileers. Hun vonk slaat meteen over. Maar in de studio heeft Tina moeite om de gecomputeriseerde muziek te begrijpen waarmee ze een hit moet maken. Omdat ze haar kinderen mist en gefrustreerd is over haar opnamesessies. Zingt ze haar cover van “I Can’t Stand the Rain,” die verleidelijk begint voordat het weer een onnodig duet wordt. Dit keer met Ike, die als een spook achter haar aan zweeft.
Ike duikt vaker op dan nodig is in Act II, wat nog erger wordt door het feit dat zijn personage in Act I zo weinig angst inboezemde. Door het gebrek aan kwaad dat nodig is om de inzet van zijn aanwezigheid. Zo hoog te maken als nodig is om het verhaal effectief te maken. Voelde hij meer aan als een lastpost dan als een echte gedreven artiest. Er had meer aandacht kunnen worden besteed aan Tina en Erwin. Die de genegenheid tonen die de relatie tussen Ike en Tina ontbeerde. Maar toch ondermaats zijn als het gaat om de cruciale momenten in hun vroege verbintenis.
Carrière heropleving
Nadat ze haar transformatie tot in leer geklede, blondharige rock diva heeft ingezet, wordt ze door Capitol uitgesloten omdat ze te oud en te gekleurd is voor het label. Tina en Roger laten zich echter niet afschrikken en besluiten op te treden in de New Yorkse rockclub The Ritz. Warren en Tina vinden hun kracht in de concertomgeving: met een live band als achtergrond schittert Alberta in Tina’s kenmerkende zwartleren mini-jurk. Terwijl ze haar eerste solohit “What’s Love Got to Do With It” ten gehore brengt. Een directeur van Capitol kruipt backstage, nadat hij door David Bowie naar de show is gesleept. Ze krijgt een nieuw platencontract.
Maar de vreugde wordt bedwongen door haar zieke moeder. De twee delen een schijnbaar lieve interactie, die dan wordt onderbroken door Ike die close is gebleven met een defensieve Zelma. Als we Ike niet al in akte II hadden gezien. Zou het weerzien zwaarder hebben aangevoeld. Haar vermogen om zich staande te houden tegenover haar twee misbruikers voelt wel krachtig aan. Maar sleept zich vervolgens voort als ze twee ballads zingt: een reprise van “Don’t Turn Around” met haar moeder, die haar smeekt te blijven en vervolgens het Mad Max-thema, “We Don’t Need Another Hero,”. Als ze Zelma’s as uitstrooit in een rivier.
Tina eindigt weer waar de show begon: Tina mediteert backstage terwijl het publiek in Brazilië haar naam zingt. Het is haar grootste show ooit, en ze viert de prestatie met Roger en binnenkort Erwin, die zijn weg terug naar haar heeft gevonden. Nadat ze hem jaren eerder had verteld dat het niet zou werken. Terwijl het paar zich herenigt, zingt ze “The Best”, een andere gigantische hit voor de artiest; het theater podium verandert in een enorm concert met haar volledige band en achtergrondzangers. Na de buigingen gaat het concert verder.
Alberta is opwindend tijdens het uitvoeren van “Nutbush City Limits” en “Proud Mary”, en blijft zich volledig transformeren in de legendarische artieste. Soms is de gelijkenis zo griezelig dat het lijkt alsof je naar deze show uit 1988 bent gereisd. En de echte Tina Turner live ziet. Had de Tina Turner musical show maar een manier gevonden. Om die bliksemschicht van energie in zijn geheel te benutten. Maar de momenten waarop het raak is, maken sommige van de vlakke scenes bijna goed.
Foto: http://www.flickr.com/photos/38495915@N07/3934480736/ Naamsvermelding-GelijkDelen 2.0 Unported (CC BY-SA 2.0)